FRANCISCO LLORÉNS DÍAZ

Francisco Llorens Díaz nace na Coruña en 1874. Debido á súa inclinación polas artes, matricúlase na Escola de Artes e Oficios da súa cidade natal, na materia impartida por Román Navarro. A pesar de que nunca abandonou os seus estudos de comercio, a súa vocación artística lévalle a realizar, desde 1892, constantes viaxes a Madrid, onde asiste ás clases de Carlos de Haes, na Escola de Belas Artes de San Fernando e realiza frecuentes visitas ao Museo do Prado para estudar aos grandes mestres. Será nestes momentos cando ingrese no estudo de Joaquín Sorolla, do que asumirá a paixón pola luz.

Tras uns anos entre A Coruña e Madrid, en 1900 outórganlle unha bolsa que lle permitirá estudar catro anos en Roma, momento que aproveita para percorrer Europa e entrar en contacto coas principais correntes artísticas do momento. Tras a súa volta A Coruña, en 1907, traba amizade con Emilia Pardo Bazán, relacionándose cos intelectuais galegos da súa contorna. En 1914, consegue unha praza como profesor de Debuxo e Caligrafía en Madrid, onde permanecerá durante os cursos académicos, residindo os veráns en Galicia, ata a súa morte en 1948.

A partir dá segunda década do século, a paisaxe galega convértese en base inequívoca e consciente dá súa traxectoria persoal. Nese contexto, o pintor comeza a reflectir na súa obra distintos lugares de Galicia, en particular dos arredores da Coruña, que visita ao longo de curtos percorridos. Á hora de retratalos síntese atraído polas infinitas variacións que ou tempo atmosférico produce na paisaxe, en busca sempre do panorama puro e a natureza máis real canto máis solitaria.

A obra que estamos a ver foi realizada en 1917, durante un dos seus veraneos na Coruña. Nela retrata o corredor de area ou barra, da praia de Santa Cristina no municipio de Oleiros. Este cadro, dedicado ao arquitecto Antonio Palacios, é unha réplica autógrafa do que se mostrou na Exposición de Arte Gallego da Coruña de 1917, baixo o título da Barra de Santa Cristina. Como adoitaba facer en moitas das súas obras ,atopámonos ante unha ampla panorámica da praia e da ría, realizada desde un punto de vista elevado, posiblemente desde as Xubias, para recrearse en todos os accidentes da paisaxe, e desenvolver, a través dos distintos planos que a organizan, un sen fin de matices e transicións ao lonxe.

O cadro supón unha testemuña preciosa para coñecer unha determinada realidade xeográfica que foi cambiando ao longo das décadas, nalgúns casos ata situacións que hoxe a fan irrecoñecible.