Manolo Paz nace en Cástrelo, unha aldea próxima a Cambados, en 1957 no seo dunha familia humilde, ligada á agricultura e o comercio da carne. Desde pequeno mostrou a súa tendencia creativa deseñando xoguetes, que máis tarde pasarían a ser figuras humanas, preludio dos seus dotes para a escultura.

En 1977 matricúlase na Escola de Artes e Oficios Mestre Mateo de Santiago de Compostela, onde entra por primeira vez en contacto coa o ambiente artístico, producindo unha serie de Colaxes de carácter dadaísta, tras o cal incorpórase á docencia na Escola de Canteiros de Poio. Estes momentos serán tempo de ensaios que teñen como resultado serie Satélites, realizada con materiais como o formigón. Ese mesmo ano, 1983, realiza a súa primeira viaxe Nova York, onde entra en contacto coas novas tendencias artísticas a través de visitas ao MOMA, e outros centros culturais.

Ao seu regreso a Galicia, cambia os seus intereses, e comeza a traballar sobre o granito, reflexionando sobre a cultura autóctona, desde o diálogo entre a obra e o lugar na que se sitúa, configurando unha estética que desenvolverá durante toda a súa carreira.

A escultura que observamos titulada Árbore, foi realizada no 2000, nunha etapa de madurez artística. O uso combinado da pedra e a madeira, habitual na súa produción desde 1986, adquire novas connotacións ao deixar de usarse a madeira unicamente como peana, para exporse como parte figurativa da obra, que responde á persoal interpretación que Manolo Paz fai da árbore, balizado por ramificacións pétreas nun xogo de equilibrios e tensións, que espertan o recordo de solucións da arquitectura popular galega, que xa fascinaban a un adolescente Manolo Paz, cando percorría Galicia acompañando ao seu pai ás feiras de gando.

Esta forma de ensamblaxe chega ao seu máximo expoñente a mediados dos noventa, cando expón estruturas expansivas engarzadas da mesma forma, chegando a medir, a maior delas, seis por trece metros, permitindo ao espectador pasear polo seu interior. As súas esculturas, portadoras dunha fluída relación cunha natureza sen idealizar, xorden con frescura desde o agarimo ao existente, materializando unha mirada persoal que o consolida como un dos grandes nomes da escultura galega contemporánea.