Isidoro Brocos Gómez nace en Santiago de Compostela en 1841, no seo dunha familia humilde, ao servizo dos condes de Altamira, da que recibiu as súas primeiras leccións artísticas da man do seu pai, Eugenio, pintor e gravador, e o seu tío, escultor, pertencentes ao “Liceo da amizade”, durante a crise da aprendizaxe derivada do declive dos gremios.

A súa formación académica comeza en Santiago de Compostela na Sociedade Económica de Amigos do País, onde asiste ás clases do pintor José Cancela, con quen comezará a súa incansable actividade docente. Con todo, Brocos verase obrigado a alternar as clases cun traballo como gravador á temperá idade de 14 anos, para axudar ao sustento da súa familia tras a prematura morte do seu pai.

En 1868, trasládase a Madrid para continuar coa súa formación na Escola de Belas Artes da Real Academia de San Fernando. Apoiado pola súa esposa Rosa Tojo Vaamonde, trasládase a Roma en 1873, onde permanecerá sete intensos meses nos que percorrerá as principais cidades de Italia para despois mudarse a París, onde residirá tres anos estudando na Escola Nacional de Belas Artes, entrando en contacto coa corrente impresionista.

Coa súa volta a Galicia, en 1879, entrégase á actividade docente, gañando ese mesmo ano a cátedra de Debuxo da Real Sociedade Económica de Amigos do País, onde permanecerá un ano, transcorrido o cal se muda A Coruña e ingresa na Escola de Belas Artes. Será entón cando comece unha etapa de gran actividade artística, con obras como O vello da zanfoña, que podemos ver aquí.

Isidoro Brocos destácase polo seu espírito eminentemente laico, fronte á abundante produción relixiosa do momento. Os seus temas, de marcado carácter costumista, remiten á escultura realista española, preocupada por estudar os tipos populares, asolagados dun carácter anecdótico. Neste caso, retrátase a un cego tocando a zanfoña, con chapeu de á ancha e capa, baixo a que se atopa un lazarillo encargado de manexar as marionetas que sobresaen das costas do cego. Esta obra representa un tipo popular coñecido como o cego dos monifates.